spin

Last week when I was preparing my resume, I was carefully selecting only the projects, that would, er... well, look good on a resume. I wasn’t actually lying. I just was preparing a refined version of truth about my professional career to fulfill specific goals. But I didn’t have a word for this selective thing, I was doing. While I was searching the word and had almost given up after a while, Rands in Repose came to my rescue. Rands in repose is a blog on software engineering written by Rands, who - in his own words - is “an engineering manager of teams that designs stunning software”. The word I was looking for is Spin; And I found this, when I read his recent post - Truth vs. Spin. As Rands defines it,

Traditionally, the opposite of Truth is Spin. Spin is a pejorative term that comes out of Public Relations land. Spin is the deliberate selection of facts constructed to prove a specific point.

Rands gives an example for Spin - the weekly status report, the piece of literature from the cubicle-dom prepared with absolute indifference.

Go fire up your mail program and find your last status report… Does it represent everything you did in the last week? I’m not suggesting that you didn’t work, but is that all you did? Probably not, so what did you document in your status report? You document the stuff you were asked to document and you document stuff you just want to tell people about. A status report is your Spin on the last week. It demonstrates how you carefully select facts from the week to portray a specific version of the truth.

Of course, I was spinning on my resume. After reading Rands, I started to think of more examples of Spin. I thought I would just write these example all along. But, I am bitten by the Powerpoint bug… And so, Here are the bullets!

• commercials - the root of all spin. If there were ten commandments on Spin, the first one should be “Thou shall never forget the spin quotient of an advertisement” .
• profiles on social networking sites such as myspace, orkut etc. - The second layer in the hierarchy of spin is based on the simple question - “Tell us about yourself”.
• every thing else - media broadcasts, dates, interviews, mobile phones (the official device of spin), mobile phone conversations, sms, instant messaging, e-mail , snail mail, avian mails(pigeons), and telegrams
• and mysteriously in this is list is, that dinner you had with your girlfriend’s parents a few months ago. (Why did you smile so much ?)

According to a recent research conducted by Spinesian University of Spinville, the whole fabric and foundation of human communication is Spin. You just have to look around for spin, and understand the direction, that you are being spun. Understanding Spin is the only way to reach out to your soul and the glorious path to enlightenment - it is the Zen of all human interactions. After all, this blog post, you are reading right now is my flimsy spinning effort on Spin!(You saw this comming, right ? Come on, I mentioned the ultimate spin software - “the mighty Powerpoint”)

irony

Nov 7 2006 - The day did not start like any other day, but it didn’t seem any wired either. It is not every other day I wake up in a Kodambakam(Chennai) hotel room at 5:00 am in a rainy morning. It is not every other day that I catch a flight from Chennai to Hyderabad at 9:00 am. But again, it was not something unusual, or a sign of all the things to come. I had been to Chennai this weekend to attend a Marriage reception ceremony of my friend. I was returning back to Hyderabad that morning, as I do have to get to work.

The flight reached safe, and I got to home in Hyderabad at around 11:00 am. It was already late, and I really do have to get to work now. I thought of changing from my t-shirt & jeans to a formal wear, but since it was already late and the security strap tied to my baggage wasn’t coming off my, I decided to go casual for the day. When I reached work, I didn’t know that the Dress Code Police was at work. I didn’t even know that there was a Dress Code Police at my workplace. Well, anyways, some guy stopped me at the gate, and extended his hand towards me saying “Hello”, with a condescending look and assumed air of authority. I know he works here too, because he was wearing the badge. But, I don’t know who he was. I didn’t ask “Who are you ?”, but I hesitated to answer him.

Taken aback that I wasn’t responding and his hand hung in air pointing no where, he asked, “So, you hesitate to shake hands with another colleague ?”. I responded, ” Well! You talk to me as if we are familiar. But, I don’t know you.” Then, he introduced himself. Yes, that sounds better. I told my name. Then he told, that my clothes were not appropriate and asked the reason. I told that I have been flying in from Chennai, and I was late and so on and on. He made a joke and laughed, which didn’t understand at all. Finally, I was told that I have to go back home and change or I wouldn’t be allowed inside. He also told that my bosses will be informed of the delay that I caused myself as a result of the “attire issue”.

First, I didn’t know how to react. I am tad conservative on the matters of professional attire. Yes, I do think that the wear to my kinda work should be formal, at least for 4 days of the work week. But the way I was told made me feel like a school kid. If my boss has told to me -or- if any HR personnel had told to me in person about my “attire issue”, it would have be more dignified. But, this dress-or-go-back-home method sounded so middle-school-ish. I remember an event in middle school, where I was asked to go back home, because I didn’t finish my home work. Probably the next time I was caught by the Dress Code Police, I would be asked to write the statement “I will wear formal wear on the first 4 days of work week”, 50 times in the black board. Or Stand up on my chair while I am working. Or probably, some form of corporal punishment of the medieval times.

For my commute, I use an arrangement, quite prevalent in Hyderabad, called the “shared auto”. Auto-Rickshaw or Auto is a three wheeled vehicle, supposed to carry only three passengers, and supposed to be metered like a taxi. But, under the “shared” arrangement, this vehicle is made to carry five passengers and every passenger pays the fixed amount arbitrarily decided by the vehicle driver at the end of his commute - supposedly based on the distance the passenger travels. The cost is not as much as the metered one, because the driver picks up his revenues on volume, rather than per-unit. I went back home, changed my clothes and returned work on a “shared auto”.

At the end of my commute, I was supposed to give the driver my fare - 4 rupees. Within a moment, I had a disturbing discovery - I forgot to bring my wallet (purse)!!! I changed from Jeans to a formal trousers, but forgot to take the wallet!!! I told the driver that I had forgot the wallet. Looking down upon me, the driver asked me in a menacing tone, “What do you want me to do, now ?… Tell me, Sir. What should I do now ?”. I looked helplessly. Fortunately, another passenger came to my rescue. He told the driver that he would pay my fare too. I thanked him… twice or may be more. I had nothing but words at that moment. Even, that came with a whimper.

But, there is still some more… Sometimes, When extremely accidental events happen, you wonder, if they were a perfectly scripted play. When the “shared auto” was about to leave, a small girl wearing a plain dark green dress came to me and begged for some money. I thought for a moment. Of course, what I was experiencing at the moment was heavy-duty guaranteed-for-life embarrassment, but there was something more than just embarrassment. I really wanted to hold her hands and thank the little girl, but, I laughed and told her, “I didn’t even money to pay to this guy… You are asking me the money ?”. Every one including the driver in the vehicle laughed, as it passed me slowly.

I couldn’t help but laugh at the irony of the moment. Just two days ago, I was told that I would get 250K rupees of credit limit for my credit card application, if I just show my pay slip and my organization bage. But, this moment neither my pay slip nor my ID could secure a credit of 4 rupees with the auto driver! And the girl, who begs me, thinks that my “formal wear” should mean that I could solve her poverty! I was laughing quietly at myself, just happy to be - there and then.

மழை, சென்னை மற்றும் சில சிந்தனைகள்

கடந்த வாரம் முழுவதும் மழை - அழகிய பருவக்காற்று மழை. பருவக்கற்று மழை என்றதும் எனக்கு தாகூரின் வாரத்தைக்கள் தான் ஞாபகத்திற்க்கு வருகின்றன. மழையை எழுவத்தில் வடிப்பதில் தாகூருக்கு இனை எவரும் இல்லை என நினைக்கிறேன். அவருடைய வார்ததைகளை மொழிமாற்றத்தின் மாசில்லாமல் வாசிப்பதிற்காக, வங்காள மொழியை கற்க வேண்டுமென அவ்வப்போது நினைப்பதும் உண்டு. இதோ, எனது துரு பிடித்த தமிழாக்கதில் தாகூரின் சில வார்த்தைகள்

மேகங்கள் வானத்தில் தடபுடல் சத்தம் செய்யதவாறு,
ஜூன் மாத மழை பொழியும் போது,
கீழக்கிலிருந்து வரும் உலர் காற்று விளையாத நிலங்களின் மீது படையெடுத்து,
மூங்கீல்களின் நடுவே நின்று வாத்தியங்களை முழங்குகின்றன.
எங்கிருந்தென்று எவருக்கும் தெரியாமல்,
தீடீறென வெளியே வரும் பூக்களின் கூட்டம்,
புற்களின் மீது நடனம் ஆடத் துவங்குகின்றன.
தாயே, பூக்கள் பூமிக்கடியில் பள்ளிக்கு செல்கிறதென நினைக்கிறேன்.
கதவை மூடிக் கொண்டு அவை பாடம் படிக்கின்றன;
பாடத்திற்க்கு முன் (பூமியை விட்டு) வெளியே செல்ல முயற்ச்தித்தால்,
வாத்தியார் (வகுப்பின்) ஓரத்தில் நிற்க வைத்து விடுகிறார்.
மழை வந்தால், பூக்களுக்கு விடுமுறை…

நல்ல வேளை, தாகூர் இன்றய பருவக்காற்று மழையை பார்க்கவில்லை. அதுவும் மழை பெயிது முடிந்தவுடன் சென்னை தி. நகர் ரங்கனதன் தெருவில் நடக்கும் சுழ்நிலை அவருக்கு எற்பட வில்லை. அங்கு அவருக்கு, சரவன செல்வரத்தினம் நகைக் கடையில் 916 தங்கத்திற்க்கு, கிராம் ஒன்றுக்கு 804 ரூபாய் விலையுடன் 5% extra கிடைத்திருந்தாலும், இந்த வார்த்தைகளை எழுதுவதற்க்கான ஊந்துதல் கிடைத்திருக்குமா என்பது சந்தேகம் தான். பிளாஸ்டிக் பூக்களை பற்றித் தான் எழுதியிருப்பார் தாகூர். ஆம், கடந்த சனி/ஞாயிறு வார இடவேளையில், சென்னையில் தி. நகர் ரங்கநாதன் தெருவிற்க்கு சென்றிருந்தேன். இந்த ஆண்டின் இலக்கியத்திற்க்காண நோபல் பரிசு வென்ற ஓர்ஹான் பாமுக் இந்தியா வந்த பொழுது, தான் மதுரையில் உணர்ந்தாக சொன்ன “glorious abundance of humanity” இந்த தெருவில் தினந்தோரும் பார்க்கலாம். சொல்லப் போனால், இந்தயாவில் எந்த பெரிய நகரத்தை கடந்தாலும், ஒரு முறையாவது இந்த உணர்வு ஏற்ப்படும்.

Dil Chahta Hai திரைப்படத்தில் Thanhayi என்ற பாடலில் நடிகர் ஆமிர்கான் நிற்க, அவரை சுற்றியுள்ள உலகம் - மனிதர்கள், வாகனங்கள் - வேகமாகச் செல்லும். ஆமிர் சிலை போல உரைந்திருக்க, மற்றவை VCR-இல் fast forward செய்தது போல அறக்க பறக்கச் செல்லும். தனிமையில், அழ்ந்த சிந்தனையில் ஆமிர் இருப்பதை அழகாக இயக்குனர் ஃபர்ஹான் அக்தர் கான்பித்திருப்பார். அதே சூழ்நிலை இயற்க்கையாகவே ஃபர்ஹானின் இயக்கமில்லாமல், ஷங்கர்-இஷான்-லாயின் இசை இல்லாமல், ஸ்ரீகர் பிரசாதின் editing இல்லாமல், இரவி கே. சந்திரனின் ஒளிப்பதிவும் இல்லாமல் தி. நகர் ரங்கனதன் தெருவில் அமைந்துள்ளது. அந்த தெருவில் ஒரு நிமிடம் நின்றிந்தால், நம்மை வேகமாக உரசிச் செல்லும் கூட்டம், நம்மை ஒரு ஆழ் சிந்தனை கடலில் மூழ்கடித்துச் செல்லும். இவ்வாறான இடங்களை, ஆழ்சிந்தனை சந்திப்புகளென நான் பேரிட்டுக்கொள்வேன். சென்னையில் இது போன்று பல இடங்கள் உள்ளன. சென்னை சென்ட்ரல் அது போல இன்னோரு இடம்.

சென்னைக்கும் எனக்கும் இன்னொறு உறவும் உண்டு : ஒவ்வொரு முறை சென்னை செல்லும் பொழுது, மனதில் ஆழமான சிந்தனையை ஏற்படுத்தும் எதாவதொரு நிகழ்ச்சி நடக்கும். அந்த நிகழ்வு, அந்த பயணத்தை மறக்கமுடியாமல் செய்யும். இந்த முறை, இரயில் பயணத்தின் போது, பக்கத்து சீட்டுக்காரர் என் வேலை மற்றும் படிப்பை பற்றி விசாரித்தார். நானும் சும்மா பேச்சு கொடுத்தேன். விவரங்களைச் சொன்னேன். பேச்சு கொஞ்சம் வளர, தீடீரென்று, “நீங்க ஐயரா (Iyer) ?” என்று கேட்டார். 500 பக்கங்கள் தடிமனான ஆங்கில புத்தகத்தையை, நான் மிக மும்மூரமாகப் படித்துக் கொண்டிருந்ததை பார்த்து அவர் அவ்வாறு முடிவு செய்திருக்கலாம். இல்ல ஒரு வேளை, நான் நல்ல கல்லுரியில் படித்து,கொஞ்சம் பேர் பெற்ற நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்டு அவர் அவ்வாறு முடிவு செய்திருக்கலாம். எந்த காரணமாக இருந்தாலும், இந்த கேள்வி ஒரு சக பயணியிடமிருந்து வருவது என்க்குப் புதிதல்ல. இதற்க்கு முன் என் பயணங்களில் பல முறை இந்த கேள்விக்கு கொஞ்சம் யோசித்து, இழுப்பறி செய்து, வேறு வழியில்லாமல் பதில் சொல்லியிருக்கிறேன். ஆனால், முதல் முறையாக, சிரித்துக் கொண்டே “இல்லை”-திசையில் தலையாட்டினேன். மேலும் அவர், “ஐயர் இல்லன… நீங்க யாரு ?” ம்ம்ஹும்ம். நான் பல்லைக் காட்டிக் கொண்டு தலையாட்டுவதை நிறுத்தவில்லை. புரிந்து கொண்ட அவர், பேச்சை சிறிது நேரம் நிறுத்தி விட்டார். சாதி, குலம் போன்ற நம்முடைய சில கலாச்சார அடையாளங்களுக்கு இன்னும் உபயோகம் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. இந்த சம்பவம் அவைகளை நான் துறந்து விடுவதில் ஒரு சின்ன வெற்றி போல எனக்குத் தோன்றியது. அதற்க்கு மேலாக, இந்த “caste stereotyping”-கிற்க்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்த ஒரு உணர்வு.சிறு சந்தோஷம்.

ஆனால், சென்னையில் என்னால் மறக்க முடியாத சம்பவம் 2003-இல் நடந்தது : சுதந்திர தினதின் போது, “தாம்பரம் - கடற்க்கரை” இரயிலில் வந்து கொண்டிருந்தேன். ஒரு தீ விபத்தில் தன் கணவனை பறி கொடுத்தாக, ஒரு பெண்மனி பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அந்த பெண்மனிக்கு, பிளாஸ்டிக் தேசிய கோடிகளை விற்றுக்கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவன், தன் கோடிகளைக் கொடுத்து, ” பிச்சை எடுக்காம, எதாவது தொழில் பன்னலாம்ல… இந்த கொடிய வித்து, காசு செத்துக்கோ” என்று சொன்னான். “Give a man a fish; you have fed him for today. Teach a man to fish; and you have fed him for a lifetime” என்ற ஆங்கில வாசகத்திற்க்கு இயக்குனர் பாக்கியராஜ் திரைக்கதை எழுதிய ஒரு காட்சியை பார்த்தது போல நான் உணர்ந்தேன் (ஆமாங்க, ஸீரியஸா தான்ங்க). இதல்லாம் சென்னையில தான் பார்க்க முடியும்.

அப்போ நீங்க கேக்கலாம் - “அப்படி சென்னை மீது அவ்வளவு லவ்வு இருந்தா, அங்க குடி போக வேண்டியது தானே!!!” இடம் பெயர்ந்தால், இவ்வாறு ஒவ்வொரு சம்பவத்தையும் நின்று சிந்தனை செய்ய முடியாது. தினமும் பார்த்து பார்த்து, அந்த நகரம் பழக்கமாகிவிடும். சென்னையுடனான என் உறவு முற்றிப் போகும். இந்தக் காதல் கல்யாணாமகி விடுட்டால், 90 நாட்களில் (ஆசைக்கு 60 மற்றும் மோகத்திற்க்கு 30) உறவு கசந்து விடும். அதனால் தான், சென்னக்கு நான் ஒரு வெளியுர்க்கார்னாக இருக்கிறேன். செல்லும் பொழுதெல்லாம் ஆட்டோவிற்க்கு 100-200 என்று அழுதாலும், அவ்வப்பொது இடம் தெரியாமல் தொலந்து போனாலும்(சென்னையில் அது கூட ஒரு சுகம் தான்!), இந்த சிந்தனை சந்திப்புகளின் விளைவுகளினால் எற்படும் சுகத்திற்க்காக முடிந்தவரை சென்னைக்கு வெளியுர்காரனாகவே இருந்து விட்டு போகிறேன்.